Με στόχο την αποτύπωση του Ταξιδιού των Ασθενών με Ψωριασική Αρθρίτιδα και Αξονική Σπονδυλαρθρίτιδα στην Ελλάδα, καθώς και την αποτύπωση της επιβάρυνσης που επιφέρουν τα συγκεκριμένα νοσήματα στους ίδιους τους ασθενείς σε επίπεδο παραγωγικότητας αλλά και κοινωνικοοικονομικoύ φορτίου, η Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Ασθενών, Γονέων, Κηδεμόνων και Φίλων των παιδιών με ρευματικά νοσήματα «ΡευΜΑζήν», με την υποστήριξη της συμβουλευτικής εταιρείας ECONCARE και με χορηγία της UCB, πραγματοποίησαν έρευνα με τη διακίνηση ερωτηματολογίου ανάμεσα στα μέλη των Συλλόγων μελών της Ομοσπονδίας. Περίπου 5 στους 10 ασθενείς με Ψωριασική Αρθρίτιδα και 6 στους 10 ασθενείς με Αξονική Σπονδυλαρθρίτιδα ανέφεραν πώς η πρώτη διάγνωση που είχαν λάβει ήταν εσφαλμένη.
Από την εμφάνιση του πρώτου συμπτώματος μέχρι την οριστική διάγνωση της Ψωριασικής Αρθρίτιδας, παρήλθε μέσο χρονικό διάστημα 12,8 μηνών, το οποίο φαίνεται να είναι αντίστοιχο με αυτό που παρατηρείται σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Συγκεκριμένα, έχουν αναφερθεί καθυστερήσεις που κυμαίνονται από 3 μήνες στην Ανατολική Ευρώπη έως και 4,5 χρόνια στην Ελβετία. Αναφορικά με την Αξονική Σπονδυλαρθρίτιδα, το μέσο διάστημα που βρέθηκε να μεσολαβεί από την εμφάνιση του πρώτου συμπτώματος έως την οριστική διάγνωση εκτιμήθηκε στους 14,8 μήνες.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ
Σε αυτή την περίπτωση, το διάστημα φαίνεται να είναι αρκετά μικρότερο από αυτό που παρατηρήθηκε σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, το οποίο φτάνει στα 2 έως 6 χρόνια στη Γαλλία και την Ελβετία, αντίστοιχα. Από την οριστική διάγνωση ως την έναρξη της θεραπείας μεσολάβησαν 2 και 1,5 μήνες για τους ασθενείς με Ψωριασική Αρθρίτιδα και Αξονική Σπονδυλαρθρίτιδα, αντίστοιχα. Τέλος, από την περίοδο της έναρξης των συμπτωμάτων μέχρι την έναρξη της θεραπείας το μέσο χρονικό διάστημα ήταν 15,3 και 19 μήνες αντίστοιχα.
Οι αυξημένες καθυστερήσεις και στις δύο παθήσεις συσχετίσθηκαν με τον τόπο διαμονής και συγκεκριμένα αν αυτός ήταν σε προάστια ή αγροτικές περιοχές. Επιπλέον, η παχυσαρκία και η υπερλιπιδαιμία συσχετίστηκαν με καθυστερήσεις στην Ψωριασική Αρθρίτιδα, ενώ η υπέρταση και η νεαρή ηλικία ήταν σημαντικοί παράγοντες καθυστέρησης για την Αξονική Σπονδυλαρθρίτιδα. Επίσης, βρέθηκε πως και για τα δύο νοσήματα, η μεγάλη πλειοψηφία των συμμετεχόντων (Ψωριασική Αρθρίτιδα: 95%, Αξονική Σπονδυλαρθρίτιδα: 97%, αντίστοιχα) λάμβανε κάποια θεραπεία τους τελευταίους 12 μήνες. Τρεις στους πέντε ασθενείς με Ψωριασική Αρθρίτιδα, και τέσσερις στους πέντε ασθενείς με Αξονική Σπονδυλαρθρίτιδα λάμβαναν θεραπεία βιολογικών παραγόντων είτε αποκλειστικά είτε σε συνδυασμό με συστηματική ή / και τοπική αντιρευματική θεραπεία.
Κοινωνικοοικονομικές επιπτώσεις της νόσου
ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ
Είναι εντυπωσιακό ότι το έμμεσο ετήσιο κόστος λόγω απώλειας παραγωγικότητας υπολογίστηκε στα 3.723€ και 3.321€, ανά ασθενή με Ψωριασική Αρθρίτιδα και Αξονική Σπονδυλαρθρίτιδα αντίστοιχα, ευρήματα ανάλογα με αυτά σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως στην Ιταλία, Ισπανία και Γαλλία. Η καταγραφή αυτή πρώτη φορά αποτυπώνεται στην Ελλάδα για τα δυο προαναφερόμενα νοσήματα. Πλην του σημαντικού έμμεσου κόστους, βρέθηκε, επίσης, ότι σημαντική είναι η ετήσια οικονομική επιβάρυνση των ίδιων των ασθενών καθώς φαίνεται πως ο κάθε ασθενής με Ψωριασική Αρθρίτιδα χρειάζεται να ξοδέψει ετησίως κατά μέσο όρο 609€ για τη διαχείριση της νόσου και ο ασθενής με Αξονική Σπονδυλαρθρίτιδα 400€, αντίστοιχα.
Πηγή: www.zougla.gr