Η Λύντια Στεφάνου υπήρξε μία από τις γνωστές φωνές της μεταπολεμικής ποίησης. Ποιήτρια, κριτικός, μεταφράστρια και δοκιμιογράφος, με σπουδαίο θεωρητικό έργο, πιο σημαντικό και από την ποίησή της.
Η Λύντια Στεφάνου, το γένος Γεωργούλη, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1927. Εξοπλισμένη με ακαδημαϊκή και αισθητική παιδεία, φοίτησε στο Πειραματικό Γυμνάσιο του Πανεπιστημίου Αθηνών, τη Σχολή Ρυθμικής και Ορχηστικής Τέχνης της Κούλας Πράτσικα, το Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών (1943-1946), το ελληνοαμερικανικό κολέγιο Pierce (1946-1947) και τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (1945-1949).
Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε το 1944, με δημοσιεύσεις στα περιοδικά «Νεανική Φωνή», «Στάχυς» και «Παλμός», ενώ το 1958 κυκλοφόρησε η πρώτη ποιητική συλλογή της με τίτλο «Ποιήματα». Στην πρώτη της αυτή ποιητική συλλογή αντλεί τη θεματική της από τα βιώματα της περιόδου της γερμανικής κατοχής, ενώ στην πορεία του έργου της στράφηκε προς την προσπάθεια απεικόνισης του αδιεξόδου του ανθρώπου μπροστά στις απάνθρωπες συνθήκες ζωής του σύγχρονου κόσμου.
Το 1973 τιμήθηκε με το Β’ Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου για τη μελέτη της «Το πρόβλημα της μεθόδου στη μελέτη της ποίησης» και το 1994 με το Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου για το «Γενικά και ειδικά για την ποίηση».
Συνεργάστηκε με τα περιοδικά «Τομές», «Ζυγός», «Νέα Ποίηση», «Νέα Ελληνικά», «Εποχές» κ.ά. και υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη της Εταιρείας Συγγραφέων.
Η Λύντια Στεφάνου πέθανε στις 6 Φεβρουαρίου 2013, σε ηλικία 86 ετών. Ήταν σύζυγος του διπλωμάτη, ποιητή και μέλους της εκδοτικής ομάδας του πρωτοποριακού περιοδικού «Τετράδιο», Αλέξη Στεφάνου (1926-2010).
Πηγή: www.sansimera.gr