ΑΘΗΝΑ. Γεννημένος και μεγαλωμένος στο Μέντεν της Γερμανίας, παιδί Ελλήνων μεταναστών, ο Δρ Ιωάννης Δημητρίου ήταν ανέκαθεν στενά συνδεδεμένος με τα πάτρια εδάφη των γονιών του. Οι παιδικές αναμνήσεις από την οικογενειακή εστία και την ελληνική κοινότητα στη μικρή γερμανική πόλη, η επιλογή αργότερα να παντρευτεί την Ελληνίδα σύζυγό του, ακόμη και τα ερεθίσματα που λάμβανε στον επαγγελματικό χώρο από Ελληνες ειδικευόμενους γιατρούς στα χειρουργεία του, λειτούργησαν καταλυτικά προς αυτή την κατεύθυνση.
Για τον Δρα Δημητρίου η 18η Δεκεμβρίου 2024 σήμανε ένα νέο κεφάλαιο στο βιβλίο της ζωής, με συμπρωταγωνιστές τη γυναίκα του και τους δύο μικρούς τους γιους, με κύριο πεδίο δράσης το ιατρικό λειτούργημα, αλλά αυτή τη φορά με φόντο την ελληνική πρωτεύουσα.
Τα καλοκαίρια στη Θεσπρωτία
Στη μικρή πόλη της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας, στο Μέντεν των περίπου 60.000 κατοίκων η ελληνική κοινότητα υπήρξε πάντα μεγάλη και δυναμική με ομογενείς προερχόμενους κυρίως από την Ηπειρο και τη Μακεδονία, σημείωσε ο Δρ Δημητρίου μιλώντας στον «Εθνικό Κήρυκα». Η οικογένεια η δική του καταγόταν από τη Θεσπρωτία.
Ο μικρός τότε Γιάννης πήγαινε σε γερμανικό σχολείο και τρεις φορές την εβδομάδα σε ελληνικό απογευματινό ενώ, όπως θυμάται σήμερα, «το Σαββατοκύριακο ήταν πιο ‘ελληνικό’. Πηγαίναμε σε φιλικές οικογένειες, σε θείες-θείους, σε γνωστούς».
Εκείνα τα χρόνια για τον ίδιο η γενέτειρα των γονιών του ήταν συνώνυμο της Ελλάδας, ήταν ό,τι γνώριζε και αγαπούσε από τα πάτρια εδάφη της οικογένειάς του – πολύ αργότερα, ιδιαίτερα με τη σύζυγό του έμελλε να εξερευνήσει περισσότερο τον ελλαδικό χώρο.
«Οι γονείς μου, εργάτες στο εργοστάσιο, μάζευαν την άδεια για το καλοκαίρι και πηγαίναμε 4-4μιση εβδομάδες στη Θεσπρωτία κάθε καλοκαίρι πάντα με το αυτοκίνητο», είπε ο Δρ Δημητρίου ανασύροντας από τη μνήμη του τις σχετικές παιδικές εικόνες με το αμάξι γεμάτο άλλοτε τηλεοράσεις, άλλοτε βιντεοκάμερες και φυσικά σοκολάτες και καλλυντικά που φόρτωναν οι δικοί του από τη Γερμανία για να τα φέρουν στους συγγενείς τους στην Ελλάδα.
Σπουδές και σταδιοδρομία στη Γερμανία
Ο Δρ Δημητρίου τελείωσε το σχολείο το 1998 όταν και έκανε το γερμανικό Abitur. Οντας διχασμένος ως προς το ποιον επαγγελματικό κλάδο να ακολουθήσει, «επέλεξα τελικά την Ιατρική γιατί τα συνδυάζει κάπως όλα για εμένα. Από τη μία, ήμουν και θεωρητικός τύπος, μου άρεσε η θεωρία, από την άλλη, ήθελα και τη δράση και την περιπέτεια. Ετσι, είπα η Ιατρική τα συνδυάζει όλα και από την Ιατρική μπορείς να πας παντού».
«Τη Γενική Χειρουργική δεν την επιλέγεις, σε επιλέγει», τόνισε στη συνέχεια χαρακτηριστικά ο Δρ Δημητρίου MD PhD, Γενικός Χειρουργός, Πιστοποιημένος Ογκολόγος Xειρουργός, Πρωκτολόγος, Μικροεπεμβατικός Xειρουργός εξειδικευμένος στη Ρομποτική Xειρουργική.
«Δούλευα σε ογκολογικά κέντρα ως χειρουργός κέντρου για καρκίνο παγκρέατος, παχέος εντέρου, ορθού και ως ελάχιστα επεμβατικός ιατρός, έγινα επιμελητής, επιμελητής Α’, υποδιευθυντής και μετά είχα τη μεγάλη τύχη το 2019 να γίνω Διευθυντής του Τμήματος Γενικής Χειρουργικής, Ογκολογικής και Ρομποτικής Χειρουργικής σε δύο νοσοκομεία ενός ομίλου».
Πριν τον «επαναπατρισμό» στην Ελλάδα είχε φτάσει να έχει υπό την εποπτεία του τρία νοσοκομεία στον όμιλο (St. Barbara-Hospital Gladbeck, Sankt Marien-Hospital Buer και Marien-Hospital Marl), σε κάθε ένα από τα οποία είχε τέσσερις επιμελητές και έξι ειδικευόμενους. Στην αρχή δεν ήθελε να έχει πάνω από δύο Ελληνες σε κάθε ομάδα για να μην τον κατηγορήσουν οι Γερμανοί για μεροληπτική συμπεριφορά, ωστόσο «δεν το άντεξα πάνω από δύο χρόνια γιατί οι νέοι γιατροί από την Ελλάδα, οι 9 στους 10, δεν ήταν απλώς καλοί, ήταν πολύ καλοί ή άριστοι. Και το λέω με μεγάλη χαρά». Πέραν των εξαιρετικών θεωρητικών γνώσεων και της εργατικότητάς τους, στοιχεία που εκτιμούσε και εκτιμά δεόντως ο Δρ Δημητρίου, όπως είπε ο ίδιος, «τα παιδιά αυτά μού έφεραν την Ελλάδα πιο κοντά πάλι».
Οι λόγοι και τα κίνητρα της μετοίκησης στην Αθήνα
«Ενας λόγος σίγουρα είναι ότι έφτασα εκεί που έφτασα πολύ νωρίς, στα 39 μου – δεν συνηθίζεται. Και έφτασα σε ένα σημείο στη ζωή μου που είπα: θα το κάνω αυτό μέχρι τα 67; Ηθελα να δω και κάτι άλλο. Σίγουρα αυτός ήταν ένας παράγοντας» ανέφερε και πρόσθεσε: «Μετά σίγουρα ρόλο έπαιξε και η γυναίκα μου. Η γυναίκα μου είναι Ελληνίδα μεγαλωμένη στην Ελλάδα. Είναι δημόσιος υπάλληλος, δασκάλα που είχε έρθει στη Γερμανία δώδεκα χρόνια και δούλευε στο ελληνικό σχολείο στο Ντίσελντορφ με απόσπαση. Η γυναίκα μου ανέκαθεν ήθελε να γυρίσει στην Ελλάδα. Και τα παιδιά μου ήταν σε μία ηλικία που λέγαμε αν κάνουμε οποιαδήποτε κίνηση πρέπει να την κάνουμε τώρα – ο μικρός το Σεπτέμβριο που μας πέρασε πήγε Α’ Δημοτικού και ο μεγάλος πήγε Ε’ Δημοτικού».
Την ίδια ώρα, στο πλαίσιο της συζήτησής μας ο Δρ Δημητρίου εξήγησε ότι σημαντικός παράγοντας για τη μεγάλη απόφαση υπήρξε και το ειδικό ενδιαφέρον που έδειξε ο Ομιλος όπου εργάζεται τώρα -ο Ομιλος Ιατρικού Αθηνών- για να τον φέρουν στην επαγγελματική τους οικογένεια. Ευχάριστη έκπληξη κατέστη το γεγονός ότι το νοσοκομείο είναι υπερσύγχρονο – σε ό,τι αφορά τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντά του είπε συγκεκριμένα ότι έχουν δύο ρομπότ και θα φέρουν και τρίτο. Οπως σημείωσε ο Δρ Δημητρίου, τα προαναφερθέντα υπήρξαν προϋπόθεση και ισχυρό κίνητρο για το νέο επαγγελματικό του βήμα στην Ελλάδα.
Συν τοις άλλοις, ο ομογενής επιστήμων συμπλήρωσε: «Κρατάω μία σχέση ακόμη με τη Γερμανία, με έχουν διευθυντή της Ρομποτικής και Ογκολογικής Χειρουργικής σε δύο από τα τρία νοσοκομεία (St. Barbara-Hospital Gladbeck και Sabkt Marien-Hospital Buer), χειρουργώ κατά βάση στο ένα και πηγαίνω μία φορά το μήνα».
Δυσκολίες στη μετάβαση
«Να σας πω πρώτα αυτό που μου κακοφάνηκε και μου κακοφαίνεται. Αυτό που μου κακοφαίνεται εμένα αισθηματικά. Εχω συνηθίσει, ειδικά τα πέντε τελευταία χρόνια αλλά και πριν, να με περιμένουν οι ασθενείς. Να περιμένει μία ουρά ασθενών και να προσπαθούν να βρουν ραντεβού σε μένα για να τους χειρουργήσω. Όλο αυτό που έχτισα όλα αυτά τα χρόνια, εδώ πρέπει να το ξαναχτίσω. Δεν το ξαναχτίζω από την αρχή γιατί μου δίνει το νοσοκομείο πολλά πατήματα αντικειμενικά, αλλά η ένταση είναι μικρότερη αυτή τη στιγμή και εμένα αυτό μου κακοφαίνεται γιατί έχω συνηθίσει άλλους ρυθμούς», εξομολογήθηκε ο Δρ Δημητρίου με αφοπλιστική ειλικρίνεια ορμώμενη από μία πηγαία ανάγκη για εξυπηρέτηση όσο το δυνατόν περισσότερων ασθενών και των αναγκών τους.
Ο ίδιος θυμήθηκε μία πρωινή βάρδια κατά την οποία έτυχε να μην δει κανένα ασθενή και η οποία στάθηκε αφορμή χαρακτηριστικά για να διερωτηθεί για την ορθότητα ή μη της απόφασής του να έρθει στην Ελλάδα. «Υπήρξε μία ημέρα που από το πρωί μέχρι το μεσημέρι δεν είδα κανέναν ασθενή. Και όταν πήγα το μεσημέρι να φάω, εκεί είπα ‘τι κάνεις εδώ; Στη Γερμανία ή έξω θα είχες δει είκοσι πέντε ασθενείς, θα είχες χειρουργήσει άλλους τρεις’. Από την άλλη, η Ελλάδα σου δίνει και πάρα πολλά και πιστεύω ότι στη φάση που βρίσκομαι εγώ, χρειάζομαι τώρα λίγο χρόνο, λίγη υπομονή».
«Όλα τα άλλα τα προβλήματα λύνονται», είπε εξιστορώντας την όχι και τόσο ευχάριστη εμπειρία τού να γραφτεί, για παράδειγμα, στον ΕΦΚΑ. Σημαντική υποστηρίκτρια σε όλη αυτή την προσπάθεια προσαρμογής είναι βεβαίως η γυναίκα του, ενώ αρωγός, όπως παραδέχεται ο ίδιος, στις όποιες ανάγκες του αυτό το πρώτο διάστημα είναι και ο όμιλος όπου εργάζεται.
Ο Δρ Δημητρίου, ερωτηθείς σχετικά, ανέφερε μάλιστα πως όταν ανακοίνωσε στη μητέρα του -ο πατέρας του έχει φύγει από τη ζωή- ότι θα μετακομίσει μόνιμα στην Ελλάδα, η ίδια δεν έκρυψε τον προβληματισμό και την αγωνία της για αυτή τη μετάβαση στην Αθήνα και το νέο εργασιακό περιβάλλον.
Σε ό,τι αφορά δε συγκεκριμένα τη γλώσσα, κατόπιν διαπίστωσης της αρκετά καλής χρήσης της, ο Δρ Δημητρίου είπε ότι συνήθιζαν και συνεχίζουν να μιλάνε ελληνικά στο πατρικό του, ενώ εξαιρετικά βοηθητικό υπήρξε και το ελληνικό σχολείο όπου φοίτησε όπως και η «διδακτική» επικοινωνία με τη σύζυγό του τα τελευταία δώδεκα χρόνια. Ενδεικτικό παράλληλα της στοχοπροσήλωσης που τον διακατέχει είναι και το γεγονός πως «όταν πήρα την απόφαση να έρθω στην Ελλάδα ξεκίνησα να διαβάζω το βράδυ λογοτεχνικά ελληνικά, εφημερίδες, κοιτούσα και κοιτάζω ειδήσεις στα ελληνικά». «Την ορθογραφία τη μαθαίνω τώρα με τον γιο μου τον μεγάλο που είναι Ε’ Δημοτικού. Ετσι ξαναμαθαίνω κανόνες ορθογραφίας», πρόσθεσε με μειδίαμα στα χείλη για την γλωσσική Αχίλλειο πτέρνα του.
Οι συνθήκες στην Ελλάδα
Σε σχετική ερώτηση για τις επικρατούσες συνθήκες και τις ευκαιρίες στην Ελλάδα, ο Δρ Δημητρίου αποκρίθηκε: «Το μέλλον της Ελλάδας είναι σίγουρα λαμπρό γιατί η Ελλάδα είναι η Ελλάδα. Η Ελλάδα, κατά τη γνώμη μου, θα τα καταφέρνει πάντα. Οποιαδήποτε κρίση και αν περάσει. Όπως και ο Ελληνας πάντα θα τα καταφέρνει. Το πρόβλημα με τις ευκαιρίες που λέτε είναι ότι οι ευκαιρίες στην Ελλάδα είναι λίγο περιορισμένες και γι’ αυτό φταίμε εμείς οι ίδιοι οι Ελληνες γιατί υπάρχει αυτή η τάση να προωθούμε δικούς μας. Αυτό είναι για εμένα το βασικό πρόβλημα της χώρας».
Μεταξύ άλλων, ο ίδιος σημείωσε πως «εγώ βλέπω τα τελευταία πέντε χρόνια μία τρελή ανάπτυξη στην Ελλάδα. Και από θέμα Ιατρικής βλέπω πάρα πολλές διεθνείς δημοσιεύσεις από την Ελλάδα. Το ερευνητικό μας δυναμικό είναι πάρα πολύ καλό».
Στο πλαίσιο της κουβέντας μας δεν παρέλειψε να απαριθμήσει τα πολλά θετικά τού να ζει κανείς εδώ. «Το σημαντικότερο είναι ο καιρός – ο ήλιος κυριαρχεί. Αυτό είναι το νούμερο 1. Μετά για εμένα, γιατί μου αρέσει πολύ το φαγητό το παραδέχομαι, είναι και η ποιότητα του φαγητού. Οι άνθρωποι είναι πιο ευδιάθετοι. Αυτό πιστεύω το φέρνει και ο καιρός. Και πιστεύω ότι για εμάς τους γιατρούς οι εργασιακές συνθήκες είναι καλύτερες», ανέφερε ο Δρ Δημητρίου.
Συμβουλές σε ομογενείς που σκέφτονται τον επαναπατρισμό
«Εννοείται μία τέτοια απόφαση πρέπει να τη σκεφτεί ο καθένας πολύ καλά. Θα πρέπει να έχει ένα οικονομικό backup για να αντέξει τουλάχιστον ένα χρόνο και χωρίς έσοδα στην Ελλάδα. Σε ιδανικές καταστάσεις να έχει βρει μία δουλειά ήδη. Το καλό τώρα πια για εμάς τους ομογενείς είναι ότι πολλές δουλειές γίνονται και εξ αποστάσεως. Εχω γνωστούς και φίλους στην Ελλάδα που δουλεύουν από τον υπολογιστή και πηγαίνουν μία φορά το μήνα, μία φορά το τρίμηνο στα κεντρικά στο Βερολίνο, στο Λονδίνο. Και θέλει πολύ καλή προετοιμασία ειδικά όταν έχεις οικογένεια», σημείωσε από τη δική του εμπειρία ο Δρ Δημητρίου, τονίζοντας καταληκτικά ότι «πρέπει να το πάρεις απόφαση ότι πιθανόν να είναι όλα διαφορετικά».
Πηγή: www.ekirikas.com