Ο Λάμπρος Γκαραγκάνης γράφει για τη νίκη του Παναθηναϊκού απέναντι στον ΟΦΗ. Την ανατροπή, με φοβερό ποδόσφαιρο, που έχει αμέτρητα ψυχολογικά και πνευματικά οφέλη αλλά και πολλαπλούς αποδέκτες.
Σε μία ημέρα μνήμης και τιμής στον Στρατηγό Μίμη Δομάζο, δεν θα μπορούσε να έρθει και διαφορετικό αποτέλεσμα στο ΟΑΚΑ. Λίγη από την αύρα, την προσωπικότητα, τη νοοτροπία και το πνεύμα νικητή του μυθικού ποδοσφαιριστή των Πράσινων χρειαζόταν. Και το 0-2 του ημιχρόνου, που έμοιαζε καταδικαστικό στη «μάχη» του Πρωταθλήματος, κατέληξε σε ένα 3-2 που θα μπορούσε να είναι και 5-2 αν το επέτρεπαν ορισμένοι. Όχι για αυτούς δεν θα μιλήσουμε πολύ απόψε. Ίσα – ίσα, όσο πατάει η γάτα…
Αν πριν τον αγώνα με τους Κρητικούς, στο ΟΑΚΑ, υπήρχε το δίλημμα για ένα εύκολο απόγευμα με νίκη 4-0 ή αυτή τη δήλωση – κατάθεση ψυχής, τότε ο μέσος, ταλαιπωρημένος, φίλαθλος του Τριφυλλιού θα επέλεγε το πρώτο. Για να μην κρυβόμαστε, είναι τεράστιο το άγχος και ψυχοφθόρο κάθε ματς των Πράσινων. Ωστόσο, αυτό το σενάριο, όπως το διαμόρφωσε το κακό διάστημα 8’ έως 45’, τα αμυντικά λάθη, οι «άρχοντες» του αγώνα, οι αλλαγές του Ρουί Βιτόρια, που διόρθωσαν τις αρχικές λάθος αποφάσεις, και το εξαιρετικού επιπέδου ποδόσφαιρο στο δεύτερο ημίχρονο, ίσως είναι προτιμότερο. Γιατί;
Γιατί ο Παναθηναϊκός είχε χρόνια να γυρίσει ένα ματς από 0-2 και να πάρει τους τρεις βαθμούς. Σε ένα ημίχρονο, μάλιστα.
Γιατί τέτοιες νίκες αποτελούν statement στο εσωτερικό της ομάδας, αλλά κυρίως στον περίγυρο. Ότι υπάρχει δεδομένη ποιότητα είναι γνωστό; Υπάρχουν, όμως, αμφιβολίες για προσωπικότητα, winning spirit, νοοτροπία πρωταθλητισμού; Υπάρχουν. Ε, εδώ απαντήθηκαν όλα.
Γιατί τέτοιες νίκες δημιουργούν πρωταγωνιστές. Και τέτοιοι, στο δεύτερο ημίχρονο, δεν ήταν μόνο οι σκόρερ. Η αλλαγή του Τσέριν άλλαξε τη λειτουργία των χαφ και η παρουσία του Σφιντέρσκι, δίπλα στον Ιωαννίδη, αποτελεί μία πρώτη, μικρή, απάντηση γιατί ήρθε ο Πολωνός.
Γιατί όλοι έχουμε αμφιβολίες αν ο Φακούντο Πελίστρι μπορεί αριστερά, αλλά με τον ΟΦΗ ήταν όνειρο. Ανάγκασε τον κόσμο να φωνάξει το όνομά του και δικαιολογημένα είναι ο MVP του ματς.
Γιατί «τρίποντα» σαν και αυτό, στο… ναρκοπέδιο που πήγε να στηθεί στο ΟΑΚΑ, στο τέλος της σεζόν μετρούν πολύ. Είναι οι βαθμοί που παίρνεις και δεν έχασες. Είναι το άγχος που φορτώνεις στους συνδιεκδικητές του τίτλου, οι οποίοι παίζουν σε επόμενο χρόνο. Σε αγωνιστική, μάλιστα, με ΠΑΟΚ – ΑΕΚ.
Γιατί το μήνυμα δεν είναι μόνο αγωνιστικό. Αφορά και τα εμπόδια, τα οποία συνάντησε ο Παναθηναϊκός για να φτάσει στο 3-2. Για τις αποφάσεις που λήφθηκαν εναντίον του. Για το «μπλόκο» που υψώθηκε, ώστε οι Πράσινοι να μην σηκώσουν κεφάλι στο παιχνίδι και να φύγουν με κατεβασμένο.
Γιατί χαλυβδώνουν το γκρουπ και το κάνουν μία γροθιά… Το έβλεπες στο τέλος, στην αποχώρηση των παικτών του Ρουί Βιτόρια, στα πρόσωπά τους. Στα γέλια, στις πλάκες, στις δηλώσεις.
Γιατί δίνουν πίστη στους φιλάθλους. Δεν πειράζει που το ΟΑΚΑ θα έπρεπε να ήταν γεμάτο και δεν ήταν. Αυτοί που ήθελαν, από την ψυχή τους να βρίσκονται εκεί, για τον Δομάζο και την ομάδα, ήταν. Και ήταν αρκετοί, για να σπρώξουν την ομάδα στη μεγαλύτερη νίκη στο φετινό Πρωτάθλημα.
,fit(:160))
Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού και παλαίμαχοι άσοι τίμησαν τη μνήμη του Μίμη Δομάζου.
Γιατί, τέλος, ο αγώνας αυτός έρχεται πριν από την προημιτελική ρεβάνς Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό. Τη διοργάνωση που έστειλε, πέρυσι, τον Παναθηναϊκό στην Ευρώπη. Τη διοργάνωση που κατέκτησε και επιβάλλεται να υπερασπιστεί. Η ομάδα θα πάει στο Φάληρο όχι «τελειωμένη» από το Πρωτάθλημα, αν γίνει το φυσιολογικό και νικήσει ο Ολυμπιακός στη Λιβαδειά. Αλλά με ηρεμία, πίστη στις δυνάμεις της και ενότητα με τον κόσμο, που τόσο λείπει εδώ και πολλά χρόνια από το ποδοσφαιρικό τμήμα.
Πηγή: www.sportal.gr